Η επόμενη μέρα είναι νύχτα..

Κάντε τον σταυρό σας. Οι ελπίδες μας πλέον εναποτίθενται στα επουράνια. Τα επίγεια τα εξαντλήσαμε. Γράφω χωρίς σταματημό να προλάβω, σαν να πρόκειται η φωτιά από στιγμή σε στιγμή να κυκλώσει το γραφείο μου. Τίποτα πλέον δεν είναι απίθανο. Τα ίδια έγραφα ακριβώς πριν από δύο χρόνια στη μεγάλη φωτιά στην Ηλεία, τότε που θρηνήσαμε νεκρούς. Το ξεχάσαμε! Εύκολα και γρήγορα. Συνηθίσαμε να ζούμε με τις φωτιές. Είναι μέρος της ζωής μας, της θερινής καθημερινότητάς μας.

Αν απουσιάσουν, διόλου απίθανο κάποιοι να παρουσιάσουν συμπτώματα στέρησης. Δυστυχώς όλοι μας έχουμε απανθρακώσει τα αντανακλαστικά μας πριν η φωτιά καταστρέψει τα δάση μας. Νεκροί εμείς, νεκρή και η φύση γύρω μας. Το τέλειο σκηνικό. Θα φωνάξουν, θα διαμαρτυρηθούν, θα ουρλιάξουν, κυρίως αυτοί που έχουν χάσει τις περιουσίες τους, και σε ένα μήνα το πολύ όλοι στη σειρά, να πιάνει ο ένας την ουρά του άλλου σαν τους ελέφαντες που βγαίνουν βόλτα. Οπως και τότε στην Πελοπόννησο υπεύθυνοι ήταν ο στρατηγός άνεμος και η ίδια η θρασύτατη πυρκαγιά, την οποία κανείς δεν σκέφτηκε να τη συλλάβει και να τη χώσει στα κάτεργα. Στη χώρα των ανεύθυνων ο υπεύθυνος μοιάζει με γραφικό τσολιαδάκι σαν αυτά που πουλάνε στην Ακρόπολη. Ποιος να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του;

Στις φλόγες ο Αγ. Στέφανος, ο Βαρνάβας, ο Διόνυσος, ο Μαραθώνας, το Γραμματικό, το Πικέρμι, η Παλλήνη, το Ντράφι, η Ανοιξη, η Νέα Μάκρη, η Πεντέλη, που την καίμε, την καίμε και δεν τελειώνει, ο Γέρακας... Η φωτιά ανανεώνει τον κατάλογο από ώρα σε ώρα. Η επανίδρυση του κράτους έχει συνδεθεί με τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που έχουν συντελεστεί στη χώρα μας. Ας σταματήσουν να το επανιδρύουν, μπας και ζήσει κανείς να διηγηθεί τα κατορθώματά τους. Σε αντίθετη περίπτωση θα χαθούμε όλοι επανιδρυμένοι. Από την Παρασκευή το βράδυ η Αττική καίγεται. Αποκαΐδια ο φυσικός πλούτος, οι δασικές εκτάσεις, οι περιουσίες ανθρώπων.

Αποκαΐδια τα όνειρά μας, η ελπίδα μας, το όραμά μας, το πείσμα μας ότι, δεν μπορεί, κάποτε αυτός ο τόπος θα αλλάξει προς το καλύτερο. Τον νεκρό, όμως, πώς να τον σώσεις; Γύρω μας, όλο και περισσότερο μας σφίγγει θέλοντας να μας κάνει σαν τα μούτρα του ένα παράλυτο, δύσμορφο και αποκρουστικό κράτος, με μηδενικές υποδομές και μια αυτιστική πολιτική ηγεσία. Η κεντρική πολιτική σκηνή, δυσλεκτική και αμήχανη. Συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς. Ο καπιταλισμός τρώει τα παιδιά του, στην παρούσα κατάσταση τα καίει, το ξέρουμε πολύ καλά. Στην παρούσα, όμως, φάση η συγκεκριμένη διαπίστωση αν δεν συνοδεύεται από προτάσεις και δράσεις για άμεση έξοδο από την κρίση, συμμετοχή και αυτοθυσία, χαρακτηριστικά που συνόδευαν την Αριστερά κάποτε ως βασικές αρχές της, τότε, σύντροφοι, μιλάμε για νεκρό γράμμα και θεωρητικό αναγραμματισμό.

Από πού να πιαστείς όταν βουλιάζεις και το κούτσουρο δίπλα σου είναι καμένο; Πώς καταντήσαμε έτσι; Να μας βιάζουν και να αποφασίζουμε, όπως κάποτε, να μαζευτούμε στο Σύνταγμα βουβοί. Λες και δεν έχουμε πράμα να βγάλουμε από μέσα μας, να τσιρίξουμε, να κάνουμε τον πόνο μας σύνθημα. Τα βαρέθηκα όλα. Και τις αυθόρμητες μαζώξεις μέσω Διαδικτύου και τις σιωπηλές διαδηλώσεις και τις αναδασώσεις-δεκανίκι στις ανίκανες πολιτικές. Εμείς αναδασώνουμε κι αυτοί καίνε. Σε στημένο ματς μόνο ο αφελής παρακαλά για ισοπαλία.

Εθνική καταστροφή δεν είναι τα καμένα δάση. Εθνική καταστροφή είναι η απάθειά μας. Η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα πρόγραμμα αναδάσωσης. «Ο,τι ήταν δάσος, θα μείνει δάσος», δήλωσε κάποτε ο πρωθυπουργός. «Τώρα που δεν έχει μείνει δάσος, ήταν ένας δάσος», θα δηλώσει με ποιητική διάθεση ο πρωθυπουργός και θα περάσει ο επόμενος, για να διαπιστώσει περίλυπος ότι ανέλαβε στην κυριολεξία καμένη γη. Και μην ακούσω κανέναν ειδικό του πισινού να υποστηρίζει ότι οι φυσικές καταστροφές δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά παγκόσμιο!

Ας μου αναφέρει τη συχνότητα του φαινόμενου στη φαιδρά πορτοκαλέα και στις άλλες προηγμένες χώρες, το σύνολο των καταστροφών, την αποκατάσταση του φυσικού πλούτου και των ισορροπιών κι αν οι δικοί μας δείκτες είναι καλύτεροι, τότε αλλάζω τη μούντζα σε χειραψία. Οπως επίσης να μην ακούσω τίποτα επιστήμονες δημοσιοσχεσίτες να δηλώνουν με παρρησία ότι οι καταστροφή των δασών στο Λεκανοπέδιο δεν θα μας στερήσει το οξυγόνο, διότι αυτό το παίρνουμε από τους ωκεανούς, γιατί αυτή τη φορά, ειλικρινά, θα τον στείλω στον Ατλαντικό κλοτσηδών να το μαζέψει σε μπουκαλάκια τον μπαγάσα.

Η πολιτεία, όταν με το καλό σβήσει η φωτιά, θα πάρει μέτρα. Τετραγωνικά μέτρα! Για να μοιράσει τη γη στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε όλοι εμείς; Εκτός αν έχουμε αποδεχθεί, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, με φόντο τα καμένα, ότι η επόμενη μέρα είναι νύχτα. Καλό ύπνο τότε και περαστικά μας.

SportDay / Λεάνης Μιχάλης