Στερημένες κάθε νοήματος κουβέντες Διασκορπισμένες μέσα σε αριστερόστροφους ανεμοστρόβιλους Από αυτούς που κόντρα στο σύμπαν βαδίζουν Και εικόνες που δεν πρόλαβαν υπόσταση να αποκτήσουν Όλα μαζί ταξιδεύουν σε μια αέναη χωρίς σκοπό πορεία Ποιος τάχα καθορίζει τα δρώμενα; Ποιος τάχα μας χρήζει αδύναμους παρατηρητές; Τι θα μπορούσε άραγε να συμβεί αν αποφασίζαμε την ανατροπή; Αν τολμούσαμε ν’ αλλάξουμε τον ρουν των πραγμάτων; Αν αρπάζαμε μανιασμένα την επιθυμία και την μετατρέπαμε σε γεγονός; Ποιος άραγε διαθέτει τοιούτο σθένος; Να ταξιδέψει άφοβα μοιράζοντας τα μόρια του μέσα σ’έναν αριστερόστροφο ανεμοστρόβιλο; Να νιώσει την αποσύνθεση και την ανασύνθεση να την ακολουθεί Χωρίς φόβο, αλλά με μια επίμονη βεβαιότητα για το σωστό της πράξης Ω! Πόσο μικροί φαντάζουμε μπροστά σε τέτοιες μεγαλειώδεις κινήσεις Αυτές που μας προσδιορίζουν Αυτές που μας προσδίδουν μία αιτία ύπαρξης Ποιες απειλές στέκονται ικανές να μας χειραγωγήσουν μπροστά στην επιλογή του πεπρωμένου μας; Γυρίζουμε τα νώτα μας στη μέθεξη, επιλέγοντας τη μετριότητα απλά γιατί έτσι μας βολεύει Αρετές διασκορπίζονται γιατί είναι οδυνηρό να κατακτηθούν επιβεβαιώνοντας έτσι την ισχυρότητα του υλικού Και είναι τότε που η ψυχή διαλύεται σ’ έναν αγώνα επανάκτησης της κυριαρχίας της Κύριοι υπονομευτές εμείς οι ίδιοι θριαμβολογώντας μπροστά σε ερείπια μιας ανείπωτης καταστροφής Πόσο αφελείς μπορούμε να χαρακτηριστούμε νομίζοντας ότι δεν μας αφορά Ποιος άραγε έχει απομείνει αλώβητος για να μας υποδείξει πως ο αληθινός θρίαμβος είναι αυτός που γεννιέται μέσα από λουσμένες από τόλμη επιλογές; Έμεινε κανείς να μοιραστεί μαζί μας τη βεβαιότητα πως η στεμμένη με επιτυχία ανάδυση μέσα από τις θυελλώδεις και βίαιες κινήσεις ενός αριστερόστροφου ανεμοστρόβιλου είναι που μας εξασφάλισαν την πραγματική και ουσιαστική νίκη;
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!
kalo tragoudaki
ΑπάντησηΔιαγραφήθα ήθελα να ξεχάσω
ΑπάντησηΔιαγραφήμα οι σκιές μ΄ακολουθούν
και είναι ξένες..
θαυμάσια δουλειά παιδιά..
Μπράβο σας!
L.N.E
Ελένη Γ.
http://angels.pblogs.gr/
ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΕΣ. ΜΠΟΥΜΠΟΥ Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!
ΑπάντησηΔιαγραφή